Je hebt vage of concrete klachten en er volgt een diagnose en misschien zelfs een prognose.
Je krijgt te horen dat je met je klachten moet leren leven, omdat ze niet op te lossen of (verder) te behandelen zijn. Neem jij dan alles aan wat tegen je gezegd wordt?
Of kan het zijn dat die diagnose gesteld is op basis van onjuiste signalen of gegevens? Of op aannames die voor de hand liggen? Misschien is je arts wel op het verkeerde been gezet?
Ga je mee in de overtuiging van de ander?
Neem je alles als de waarheid aan?
Diagnose en prognose
Sommige mensen gebruiken een diagnose (of prognose) als een hangmat: ze nemen haar voor de waarheid aan en gaan ernaar leven. Ze leggen zich erbij neer en worden misschien wel heel passief in hun verdere leven, omdat de klachten nu eenmaal hun lot bepaald hebben. Die mensen steken er geen energie meer in.
Anderen gebruiken een diagnose juist als een springplank: ze kijken hoe ze misschien op een andere manier vooruit kunnen. Ze omarmen hun lot en zoeken manieren om dit om te buigen naar iets anders, iets positiefs. Misschien is er een vergissing of miscommunicatie in het spel en blijkt er toch nog een escape te zijn. Misschien behoor jij tot die ‘paar gevallen’ waarbij het toch (tijdelijk) anders verloopt dan iedereen denkt. Misschien kun je zelfs levenskracht putten uit je gegeven situatie en heb je veel baat bij een andere mindset. Positief blijven kan ook tot verrassende uitkomsten of inzichten leiden.
Niet alles wat je te horen krijgt hoeft waar te zijn
Tussen hemel en aarde is meer mogelijk dan je denkt. Ook in alternatieve behandelingen of liefdevolle therapieën kunnen verrassende dingen gebeuren, ook al is genezen niet meer mogelijk. Dus wat weerhoudt je om een eigen invulling te geven aan je diagnose en er misschien wel méér uit te halen dan jijzelf, je omgeving en je arts had verwacht?
