Hoe mooi zou het zijn als we als mensen alleen maar zouden communiceren zonder te oordelen over wat de ander zegt of doet? Als we zo met elkaar zouden communiceren, zouden we heel dicht bij elkaar en met elkaar in contact komen. Wat zou dat voor iedereen een fijne wereld zijn om in te leven.

Verbindend communiceren is gebaseerd op waarnemen zonder te oordelen.

Ik ben er zelf ook nog lang niet, maar leef hier wel iedere dag opnieuw zoveel mogelijk naartoe. Verbindend communiceren is voor mij een uitdaging. Een verlangen om zo met elkaar te kunnen leven. En ik ben blij dat ik daar in de uitoefening van mijn vak ook een bijdrage aan kan leveren. Hoe mooi zou het zijn als we dit samen neer konden zetten? En hoe meer verhelderend?

In het boek ‘Geweldloze communicatie’ vond ik een gedicht van Marshall Rosenberg dat mooi illustreert wat ik hiermee bedoel:

Ik heb nog nooit een luie man gezien;
wel een man die nooit hard liep
als ik hem zag; en wel een man
die soms een middagdutje deed
en thuis bleef als het regende,
maar het was geen luie man.
Voordat je me voor gek verklaart,
denk even na: was die man wel lui,
of is het ons eigen etiket?

Ik heb nog nooit een stom kind gezien;
wel een kind dat soms dingen deed
die ik niet begreep,
of ze anders deed dan ik had verwacht.
Ik heb een kind gezien dat de plekken
niet kende waar ik was geweest,
maar het was geen stom kind.
Voordat je het stom noemt,
denk even na: was het een stom kind
of wist het misschien weer andere dingen dan jij?

Wat sommigen van ons lui noemen,
noemen anderen moe of ontspannen,
wat sommigen van ons stom noemen,
noemen anderen een verschil van inzicht.