In mijn praktijk zie ik iedere dag hoe het lichaam zachtjes spreekt. Niet met woorden, maar met spanning, vermoeidheid, herhalende patronen of een vaag gevoel dat er ‘iets’ speelt.
Niet als tegenwerking, maar als richting.
Om te beschermen.
Om je iets te vertellen.
Wanneer je niet harder gaat duwen, maar juist zachter gaat luisteren, ontstaat er ruimte.
Ruimte om te ademen.
Ruimte om te voelen.
Ruimte voor beweging van binnenuit.
Ik hoor mensen zeggen: “Die knie doet niet meer wat ik wil. Ik heb er geen vertrouwen meer in.”
Dan nodig ik uit om het anders te benaderen: “Niet dié knie, maar joúw knie. Zou het kunnen dat jouw knie iets nodig heeft wat tot nu toe weinig ruimte kreeg?
Misschien rust?
Misschien vertraging?
Misschien gewoon erkenning?
Je hoeft niet meteen te weten wat er verandert. Je hoeft niets te forceren.
Alles wat nodig is, is bereidheid om aanwezig te zijn bij wat zich aandient.
Mijn handen luisteren en mijn aanraking nodigt uit.
Mijn woorden ondersteunen wat zich wil ontvouwen.
Samen ontdekken we wat verzacht mag worden, wat gehoord wil worden en waar jouw lichaam je naartoe leidt in jouw eigen tempo.
