In mijn praktijk komen mensen met klachten, ongemakken en ook met zaken waar ze de verantwoordelijkheid voor willen dragen, maar die tegelijk als een (te) zware last worden ervaren. Door er samen liefdevol en oordeelloos naar te kijken, openen we de mogelijkheid om ervan te leren en om moeilijke gevoelens een plek te geven. Daardoor maken we het gemakkelijker. Na de behandeling vraag ik hoe je je voelt als je van de behandeltafel opstaat. Ik vraag hoe je huiswaarts keert. Ik vraag dan niet meer naar de klachten en ongemakken waarmee je gekomen bent. Want alles wat aandacht krijgt, groeit.

Ik leg de nadruk op het prettige gevoel dat je bent gaan ervaren. Dat gevoel geef ik aandacht en wil ik daarmee graag groter maken. Ik blijf niet hangen in wat er nog over is van het ongemak. Het is zeker van belang dat we werken aan je ‘probleem’. Maar buiten het probleem bestaat er nog een hele wereld die veel groter is dan je probleem. Het is alleen de kunst om weer te gaan zien dat jouw probleem niet langer jouw hele wereld hoeft te beheersen. Dus door enerzijds te werken aan het probleem en anderzijds veel aandacht te schenken aan je eigenwaarde en eigenliefde, ontstaat er veel sneller evenwicht en stabiliteit in alles.

En het grappige is dat we al snel vergeten zijn hoe het was. Het wordt al snel ‘ons nieuwe normaal’. Dit zie je ook terug na zwangerschappen. Als de zwangerschap en/of bevalling anders verliep dan we verwacht hadden, roepen vrouwen vaak: ‘Dit wil ik nooit meer!’ Maar de mooie, liefdevolle omarming van ons kindje laat dat gevoel meestal als sneeuw voor de zon verdwijnen.